چرا وبلاگمو دوس دارم...

نمی دونم این مسابقه داستانش چیه و کجا میخواد تموم شه

ولی خوب منم دعوت شدم بهش

فقط می دونم این یه مسابقه وبلاگی که باید توش توضیح بدیم

چرا وبلاگمونو دوست داریم

تنها شرط مسابقه هم دعوت کردن 3 تا از دوستامونه

شعر من برای ناز دانه ام شعری که همان دقایق اولیه هبوط نازکم در من جان گرفت...

تو آمدی ای جانم فدای نازهای تو...

چشمم فرش میشود به زیر پاهای تو...

نبض دلم طنین تو در وجود من است...

آرام در دلم بمان و عشق شو ای لای لای من برای تو...

اینجا خونه ی قصه ی نازک منه...اینکه میگم نازک بخاطر ناز بودن فسقلیه منه...وگرنه هنوز که نمیدونم بندانگشتی من چیه...

من این وبلاگو درست کردم تا برا کودکم توش بنویسم ...اما الان دارم با یه تیر چن تا نشون میزنم...

اول اینکه هم برا فسقلیم توش مطلب میذارم...دردو دل های مادرانمو مینویسم و...

دوم اینکه اینجا یه دنیا دوستای عزیز پیدا کردم که هیچکدوم لنگه ندارن...و یه موشونو بدنیا نمیدم...

سوم اینکه جاییه برا نوشتن دلتنگی هایی که من همیشه دارم...

و چهارم اینکه ...حرفایی که هیچوقت نتونستم به همسرم رو بزنم اینجا ثبت میکنم...حرفایی که گاهی بوی عشق میدن...گاهی بوی دلتنگی میدن...گاهی بوی قهر میدن...

حرفایی که همسرم همیشه درگوش من خوانده است و گاه و بیگاه به دوستت دارم ختمشان کرده است...حرفهایی که بخاطرشان پابه پایش تا آخر می مانم...

من اینجا خیلی چیزا یاد گرفتم و خیلی چیزا یاد دادم...میشه گفت من دارم تو این دنیای مجازی با غصه ها و قصه های تمام نازک ها و ناز دانه های دنیا نفس میکشم...

من اینجا احساس ریشه زدن نموده ام آن هم از زمانی که خداوند دانه ی کوچکی از باغ بهشتشش را در دلم کاشته است...

اینجا فصل دیگری از عشق جریان یافته است....

اینجا من عاشقانه دوم زندگیم را تجربه میکنم....

پس این مکان دنج را هیچگاه ترک نخواهم کردو دوستش خواهم داشت تا با نام نازکم روزگاری تقدیم به دردانه زندگیم نمایم...

به یمن این زیبایی و این عشق من نیز سه تن از دوستانم را به این عاشقانه دعوت میکنم تا آنها هم از عشقشان بنویسند...از روزهای عاشقانه دوم زیستن شان...

هیجان عزیزم از وبلاگ هیجان روزهای پروراندت....

سحر دوست داشتنی ام از وبلاگ بزرگترین جوانمرد من....

آرام مهربانم از وبلاگ مامان و علامه کوچولو....